Celiakia w chorobach endokrynologicznych pochodzenia autoimmunologicznego

Abstract Coeliac disease (CD, sometimes called gluten-sensitive enteropathy or nontropical sprue) is an inflammatory disorder of the small intestine of autoimmune origin. It occurs in genetically predisposed people and is induced by a gluten protein, which is a component of wheat. The prevalence of histologically confirmed CD is estimated in screening studies of adults in the United States and Europe to be between 0.2% and 1.0%. The results of previous studies have indicated that the prevalence of CD is increased in patients with other autoimmune disorders such as: autoimmune thyroid diseases, type 1 diabetes mellitus, and Addison’s disease. A coincidence of the above diseases constitutes autoimmune polyglandular syndrome (APS). The high prevalence of CD in APS is probably due to the common genetic predisposition to the coexistent autoimmune diseases. The majority of adult patients have the atypical or silent type of the disease. This is the main reason why CD so often goes undiagnosed or the diagnosis is delayed. CD, if undiagnosed and untreated, is associated with many medical disorders including haematological (anaemia), metabolical (osteopenia/osteoporosis), obstetric-gynaecological (infertility, spontaneous abortions, late puberty, early menopause), neurological (migraine, ataxia, epilepsy) as well as with an increased risk of malignancy, especially: enteropathy-associated T-cell lymphoma, small intestine adenocarcinoma, and oesophageal and oropharyngeal carcinomas. Early introduction of a gluten-free diet and lifelong adherence to this treatment decreases the risk of these complications.Celiakia (inaczej: glutenozależna choroba trzewna, enteropatia glutenowrażliwa, sprue nietropikalna) jest enteropatią zapalną jelita cienkiego o podłożu autoimmunologicznym, spowodowaną trwałą nietolerancją glutenu zawartego w zbożach, występującą u osób z predyspozycją genetyczną. Częstość potwierdzonej histopatologicznie celiakii w ogólnej populacji dorosłych, według wyników badań przesiewowych przeprowadzonych w Europie oraz Stanach Zjednoczonych, wynosi 0,2–1,0%. Wyniki dotychczasowych badań sugerują, że ryzyko zachorowania na celiakię jest kilkakrotnie większe u pacjentów z innymi chorobami autoimmunologicznymi, jak np.: choroby autoimmunologiczne tarczycy (AITD), cukrzyca typu 1 (T1D) czy choroba Addisona. Powyższe choroby wchodzą w skład autoimmunologicznych zespołów niedoczynności wielogruczołowej (APS). Jedną z przyczyn większej częstości występowania celiakii w APS, w porównaniu z ogólną populacją, jest prawdopodobnie wspólna predyspozycja genetyczna. U osób dorosłych zdecydowaną większość przypadków stanowią postacie atypowe i nieme. Wpływa to na opóźnioną i obniżoną wykrywalność choroby. Nierozpoznana i nieleczona celiakia może prowadzić do wielu zaburzeń, w tym m.in.: hematologicznych (niedokrwistość), metabolicznych (osteopenia/osteoporoza), ginekologiczno-położniczych (niepłodność, wzrost częstości samoistnych poronień, opóźnione dojrzewanie i wcześniejsza menopauza) i neurologicznych (migrena, ataksja, padaczka). Nieleczona celiakia zwiększa również ogólne ryzyko zachorowania na złośliwe nowotwory, w tym przede wszystkim na: chłoniaka jelita cienkiego, gruczolakoraka jelita cienkiego, gardła i przełyku. Skuteczne leczenie (dieta bezglutenowa), wprowadzone wcześnie i kontynuowane przez całe życie, zmniejsza ryzyko wystąpienia wymienionych powikłań

Statistical analysis angle values brachiocephalic-foream after epicondyle of the humerus fracture in children

Statistical analysis angle values brachiocephalic-foream after epicondyle of the humerus fracture in childrenSummaryIntroduction. The brachial epithelial fractures of the humerus are typical childhood traumas. Complex anatomy and biomechanics of the elbow cause that the treatment and evaluation of the results of the epidural fractures is still being investigated. In the literature many works have been devoted to pathomechanism, types of treatment, prevention of complications.Objective. The aim was to determine the most frequently occurring deviations from the normal state after a fracture and factors affecting the distal consequences of fracture of the superficial humeral humerus.Material and methods. 282 patients with transverse epicardial displacement of the humerus were included. During the study the total number of children hospitalized due to the injury of the elbow was 488.Results. 73.3% of patients had a deviation of the shoulder and forearm angle after fracture. Valvular deformity was reported in 13.9%. 180º (cubitus rectus) arm-and-mouth angle occurred in 17.8%. The reduction of angina in the range of valvular heart disease occurred in 17.8%. Increased elbow flexion occurred in 22.8% of cases.Conclusions. The brachial epithelial fractures of the humerus account for 57.9% of all injuries to the elbow joint in children. The deviation of the brachial-forearm angle occurred in 72.3% of cases. Most of them, because 22.3% of the lumbar deformities were observed. The elbow varus occurred in 13.9% of children. The low rate of observed deformation was the result of the accepted measurement method. At the recording of each deviation, the percentage of observed cases of elbow joint increased to 49.5%

Wpływ leczenia dożylnymi glukokortykosteroidami w orbitopatii Gravesa na funkcję nadnerczy

Introduction: Graves’ orbitopathy (GO) is the commonest extrathyroidal feature of Graves’ disease. For active, moderate to severe GO intravenous glucocorticoid pulse therapy (ivGCS) is the first-line treatment, which might be followed by oral glucocorticoid therapy. Glucocorticoid treatment, especially in the time of withdrawal, carries a risk of adrenal insufficiency. The aim of this study was to assess the pituitary-adrenal axis function in patients with GO before and at the cessation of ivGCS, and after further oral glucocorticoid therapy. Material and methods: Twenty patients received treatment in accordance with the EUGOGO protocol (500 mg methylprednisolone once a week for six weeks, then 250 mg once a week for another six weeks) followed by oral prednisone at a gradually decreasing dose from 30 mg/day over a three-month period. Adrenal function was evaluated directly before the ivGCS, before the last pulse, and after oral glucocorticoid intake. The assessment consisted of clinical evaluation, and measurements of morning total serum cortisol (TSC) and plasma adrenocorticotropic hormone (ACTH). Patients with decreased cortisol level underwent ACTH stimulation test with TSC measurements before, and 30 minutes and 60 minutes after the administration of synthetic ACTH. Results: All patients before and at the cessation of ivGCS treatment demonstrated intact adrenal function. One patient after prednisone therapy presented decreased adrenal reserve. TSC concentration was significantly lower after the ivGCS (p = 0.025) and oral glucocorticoid therapy (p = 0.0006) in comparison to evaluation before therapy. Conclusions: Therapy with ivGCS for GO does not lead to secondary adrenocortical insufficiency. Further low-dose oral glucocorticoid therapy may result in secondary adrenocortical insufficiency in some patients.  Wstęp: Orbitopatia Gravesa (GO) to najczęstsza pozatarczycowa manifestacja choroby Gravesa i Basedowa. W aktywnej, umiarkowanej do ciężkiej postaci GO leczeniem pierwszego rzutu są dożylne pulsy glukokortykosteroidów (ivGCS), które mogą być uzupełnione o doustną sterydoterapię. Sterydoterapia, a zwłaszcza jej przerwanie, niesie za sobą ryzyko rozwoju wtórnej niedoczynności kory nadnerczy. Celem niniejszej pracy jest ocena funkcji osi podwzgórze-przysadka-nadnercza u pacjentów leczonych z powodu GO: przed rozpoczęciem leczenia dożylnym sterydami, w momencie jego zakończenia oraz po podtrzymującej doustnej sterydoterapii. Materiał i metody: Badaniem objęto dwudziestu pacjentów leczonych zgodnie z protokołem EUGOGO (bolus dożylny 500 mg metylopred­nizolonu raz w tygodniu przez 6 tygodni, następnie 250 mg raz w tygodniu przez kolejne 6 tygodni) oraz prednizonem w redukowanych dawkach od 30 mg/d przez kolejne 3 miesiące. Badanie funkcji nadnerczy miało miejsce przed rozpoczęciem leczenia, przed otrzymaniem ostatniego pulsu oraz po zakończeniu doustnej sterydoterapii. Ocena obejmował ocenę kliniczną, pomiar stężenia w surowicy porannego kortyzolu (TSC) oraz hormonu adrenokortykotropowego (ACTH). U pacjentów, u których stwierdzono obniżone stężenie TSC, wykonywano test stymulacji ACTH z pomiarem stężenia kortyzolu w surowicy przed podaniem oraz w 30’ i w 60’ minucie po podaniu syntetycznego ACTH. Wyniki: Przed rozpoczęciem oraz w momencie zakończenia leczenia dożylnego sterydami wszyscy pacjenci mieli zachowaną prawidłową funkcję kory nadnerczy. Po zakończeniu leczenia doustnymi sterydami u jednego pacjenta stwierdzono obniżenie rezerwy nadnerczowej. TSC było istotnie niższe przy zakończeniu ivGCS (p = 0,025) oraz po zakończeniu leczenia prednizonem (p = 0,0006) w porównaniu z wyjściowym badaniem. Wnioski: Dożylna sterydoterapia w pulsach w leczeniu GO nie prowadzi do wtórnej niedoczynności kory nadnerczy. Następcze leczenie doustnymi sterydami może powodować wtórną niedoczynność kory nadnerczy u niektórych pacjentów

Association of polymorphism in genes encoding κB inhibitors (IκB) with susceptibility to and phenotype of Graves' disease: a case-control study

<p>Abstract</p> <p>Background</p> <p>Genes related to the nuclear factor-κB (NF-κB), a key transcription factor involved in regulation of immune responses, are interesting candidates for association studies in autoimmune disorders. The aim of this study was to investigate an association of polymorphisms in two genes encoding NF-κB inhibitors: <it>IKBL </it>(encoding inhibitor of κB-like) and <it>NFKBIA </it>(encoding κB inhibitor α), withsusceptibility to and phenotype of Graves' disease (GD).</p> <p>Methods</p> <p>A population-based, case-control association study comprising 481 patients with GD and 455 healthy controls was performed. We analyzed 3 single nucleotide polymorphisms (SNPs) in <it>IKBL </it>[promoter region -62T/A substitution (rs2071592), intron 1 C/T substitution (rs2071591) and exon 4 T/C substitution (rs3130062)] and 3 SNPs in <it>NFKBIA </it>[G/A substitution in 3' untranslated region (rs696) and two promoter region polymorphisms -297C/T (rs2233409) and -826C/T (rs2233406)] by the PCR-restriction fragment length polymorphism (RFLP) method.</p> <p>Results</p> <p>The two SNPs in <it>IKBL </it>(rs2071592 and rs2071591) were in a strong linkage disequilibrium (D' = 0.835) and the AT haplotype was associated with susceptibility to GD (p < 10^-4, OR = 1.61 [95%CI:1.21-2.14]). Moreover subgroup analysis revealed a gen-gen interaction between the investigated <it>IKBL </it>haplotype and <it>HLA-DRB1</it>*03 allele (p < 10^-4). The investigated <it>NFKBIA </it>SNPs were not associated with susceptibility to GD. However, when correlated with phenotype, the -297T (rs2233409) and -826T (rs2233406) alleles were associated with the development of clinically evident ophthalmophaty (p = 0.004, p_c= 0.07, OR = 1.65 [95%CI: 1.18-2.38] and p = 0.002, p_c= 0.036, OR = 1.67 [95%CI: 1.20-2.36], respectively).</p> <p>Conclusion</p> <p>Our results suggest that SNPs in genes encoding NF-κB inhibitors may contribute to the development and clinical phenotype of GD.</p

Accuracy of the European Thyroid Imaging Reporting and Data System (EU-TIRADS) in the valuation of thyroid nodule malignancy in reference to the post-surgery histological results

Purpose: To assess the clinical usefulness of the European Thyroid Imaging and Reporting Data System (EU-TIRADS) in the valuation of thyroid nodules malignancy in reference to post-surgery histological results. Material and methods: Pre-operative ultrasound was performed in consecutive patients admitted for thyroid surgery between June 2017 and January 2018. Thyroid nodules were classified according to EU-TIRADS to five groups: 1-5. At least one fine-needle aspiration biopsy (FNAB)/patient (dominant or suspected nodule) was performed in an outpatient clinic. The final diagnosis was based on the histological result. The percentage of cancers in each EU-TIRADS group was evaluated. Finally, sensitivity, specificity, accuracy, as well as positive and negative predictive values for malignancy were assessed. Results: Fifty-two patients with a total of 140 thyroid nodules (median: 3 nodules/thyroid [minimum-maximum: 1-6]) were enrolled in the study. Thyroid cancer was diagnosed in 0% (0/6) in EU-TIRADS 2; 0% (0/92) in EU-TIRADS 3; 5.9% (2/34) in EU-TIRADS 4, and 75% (6/8) in EU-TIRADS 5. In nodules assessed as EU-TIRADS ≥ 4 sensitivity, specificity, positive and negative predictive values for malignancy were, respectively: 75% (CI 95%: 40.7-93.5), 94.1% (CI 95%: 86.0-98.5), 75% (CI 95%: 40.7-93.5), and 94.1% (CI 95%: 86.0-98.5). Conclusions: EU-TIRADS is a valuable and simple tool for assessment of the risk of malignancy of thyroid nodules and demonstrates a high ultrasound correlation with histological post-surgery results. FNAB should be performed in all nodules assessed as EU-TIRADS ≥ 4, due to higher risk of malignancy

Jednostronna laparoskopowa adrenalektomia w połączeniu z częściowym przezklinowym usunięciem gruczolaka przysadki wydzielającego ACTH- operacją ratującą życie pacjentce z chorobą Cushinga

Introduction: Cushing’s disease is the most common cause of endogenous hypercortisolemia, in 90% of cases due to microadenoma. Macroadenoma can lead to atypical hormonal test results and complete removal of the tumour is unlikely. Case report: A 77-year-old woman with diabetes and hypertension was admitted because of fatigue, proximal muscles weakness, lower extremities oedema, and worsening of glycaemic and hypertension control. Physical examination revealed central obesity, ‘moon’-like face, supraclavicular pads, proximal muscle atrophy, and skin hyperpigmentation. Biochemical and hormonal results were as follows: K 2.3 mmol/L (3.6–5), cortisol 8.00 86 μg/dL (6.2–19.4) 23.00 76 μg/dL, ACTH 8.00 194 pg/mL (7.2–63.3) 23.00 200 pg/mL, DHEAS 330 μg/dL (12–154). CRH stimulation test showed lack of ACTH stimulation &gt; 35%, overnight high dose DST revealed no suppression of cortisol. Chest and abdominal CT as well as somatostatin receptor scan didn’t show ectopic tumour responsible for ACTH oversecretion. MRI revealed a pituitary macroadenoma (28 × 20 × 17 mm) extending towards the left cavernous sinus. After partial transsphenoidal adenomectomy, serum cortisol of 40 μg/dL was obtained. The patient’s condition was still very poor, so unilateral adrenalectomy was performed. After surgery, serum morning cortisol level dropped to 20 μg/dL and the patient’s condition improved significantly. 26 months after the operations, the patient remains in remission. Because her life expectancy exceeds the prognosed duration of remission with the presence of pituitary tumour remnants and intact left adrenal gland, the patient was qualified to radiosurgery with a Gamma Knife. Conclusion: In selected cases, unilateral, laparascopic adrenalectomy may serve as a life-saving procedure in a patient with ACTHdependent Cushing’s syndrome.Wstęp: Choroba Cushinga stanowi najczęstszą przyczynę endogennej hiperkortyzolemii, w 90 % w przebiegu mikrogruczolaka przysadki. W przypadku makrogruczolaków rozpoznanie może być utrudnione z powodu nietypowych wyników testów hormonalnych a radykalne usunięcie guza często niemożliwe. Opis przypadku: 77-letnia, otyła chora z cukrzycą i nadciśnieniem tętniczym została przyjęta z powodu postępującego osłabienia mięśni kończyn dolnych, obrzęków kończyn dolnych, pogorszenia kontroli glikemii i nadciśnienia tętniczego. W badaniu przedmiotowym stwierdzono otyłość centralną, zaokrąglenie twarzy, nadobojczykowe tłuszczowe poduszeczki, hiperpigmentację skóry. W badaniach biochemicznych: K 2,3 mmol/l (3,6–5), kortyzol 8.00 86 μg/dl (6,2–19,4) 23.00 76 μg/dl, ACTH 8.00 194 pg/ml (7,2–63,3) 23.00 200 pg/ml, DHEAS 330 μg/dl (12–154). W teście z CRH nie uzyskano stymulacji ACTH &gt; 35 % a w teście z 8 mg deksametazonu nie uzyskano supresji kortyzolu &gt; 50 %. Wykonano badanie CT klatki piersiowej i jamy brzusznej oraz scyntygrafię receptorów somatostatynowych nie znajdując ekotopowego źródła nadmiernej produkcji ACTH. W MRI przysadki stwierdzono makrogruczolak 28 × 20 × 17 mm. Chora została zakwalifikowana do przezklinowej resekcji guza. Po częściowej adenomektomii stężenie kortyzolu wynosiło 40 μg/dl ale z uwagi na utrzymujące się objawy ciężkiej hiperkortyzolemii zadecydowano o jednostronnej adrenalektomii ze wskazań życiowych. Po operacji stężenie kortyzolu wynosiło 20 μg/dl i stan chorej ulegał stopniowej poprawie. Po 26 miesiącach od operacji chora pozostaje w remisji. Z uwagi na przewidywany okres przeżycia przekraczający prognozowaną długość remisji, wobec obecności resztki guza przysadki i lewego nadnercza Chora została zakwalifikowana do leczenia radiochirurgicznego z użyciem Gamma Knife. Wniosek: W wybranych przypadkach jednostronna laparoskopowa adrenalektomia może być operacją ratującą życie u chorych z ciężkim ACTH-zależnym zespołem Cushinga

Powrót pełnej ostrości wzroku jako główny cel leczenia pacjentów z neuropatią nerwu wzrokowego w przebiegu orbitopatii Gravesa

  Introduction: To evaluate the effectiveness of methylprednisolone (MP) and surgical treatment in achieving complete reversal of dysthyroid optic neuropathy (DON) and predictive factors of this therapy. Material and methods: The group consisted of 10 patients (18 eyes) with DON. The diagnosis of DON was based on at least two criteria from the following: (i) deterioration of visual acuity (VA&lt; 1.0), (ii) loss of colour vision, (iii) optic disc swelling, and/or (iv) signs of DON in magnetic resonance imaging (presence of apical crowding and/or optic nerve stretching). A complete recovery of DON was defined as the normalisation of VA (VA = 1.0), normal colour vision, and reversal of optic disc swelling. A significant improvement was defined as improvement of VA of at least 0.2. The consecutive steps of treatment of DON consisted of: (i) first-line treatment — intravenous MP pulse therapy (3 × 1 g); (ii) second-line treatment — endoscopic intranasal orbital decompression of medial wall; (iii) additional treatment — additional MP therapy and/or surgical decompression. Results: A significant improvement in VA could be achieved in the majority of patients; a complete recovery was noted in 22.2%, 33.3%, and 66.7% of eyes after first-line, second-line, and additional treatment, respectively. Positive predictive factors were: younger age (p = 0.049), shorter duration of DON (p = 0.035), and a higher Graves’ orbitopathy clinical activity score (p = 0.035). Conclusions: By using combination therapy (intravenous MP pulse therapy and surgical decompression), a complete recovery can be achieved in the majority of patients with DON. (Endokrynol Pol 2016; 67 (2): 166–173)    Wstęp: Celem badania była ocena skuteczności leczenia metyloprednizolonem (MP) i leczenia chirurgicznego w uzyskaniu ustąpienia klinicznych cech neuropatii nerwu wzrokowego w przebiegu orbitopatii Gravesa (DON) oraz wskazanie czynników prognostycznych skuteczności terapii DON. Materiał i metody: Grupę badaną stanowiło 10 pacjentów (18 gałek ocznych) z DON. Rozpoznanie DON było stawiane na podstawie spełnienia co najmniej dwóch kryteriów z powyższych: a) pogorszenie ostrości wzroku (VA&lt; 1,0), b) pogorszenie widzenia kolorów, c) obrzęk tarczy nerwu wzrokowego i/lub d) obraz typowy dla DON w badaniu rezonansu magnetycznego (stłoczenie w szczycie oczodołu i/lub naprężenie nerwu wzrokowego). Jako pełną poprawę uznano normalizację VA (VA = 1,0), prawidłowe widzenie barw i brak obrzęku tarczy nerwu wzrokowego. Kolejnymi etapami leczenia DON były: a) leczenie pierwszoplanowe — pulsy MP (3 × 1 g); b) leczenie drugoplanowe — endoskopowa wewnątrznosowa dekompresja ściany przyśrodkowej oczodołu; c) leczenie dodatkowe — podanie dodatkowych pulsów MP i/lub chirurgiczna dekompresja. Wyniki: Znaczącą poprawę VA uzyskano u większości pacjentów. Pełną poprawę stwierdzono w 22,2%, 33,3% i 66,7% gałek ocznych odpowiednio po leczeniu: pierwszoplanowym, drugoplanowym i dodatkowym. Czynnikami pozytywnie korelującymi z osiągnięciem pełnej poprawy były: młodszy wiek (p = 0,049), krótszy czas trwania DON (p = 0,035), wyższa aktywność kliniczna orbitopatii Gravesa (p = 0,035). Wnioski: Zastosowanie złożonej terapii (pulsy MP i chirurgiczna dekompresja) umożliwia osiągnięcie pełnej poprawy u większości pacjentów z DON. (Endokrynol Pol 2016; 67 (2): 166–173)

Czy stosowanie dużych dawek metyloprednizolonu w dożylnych pulsach u chorych z orbitopatią Gravesa jest bezpieczne?

High dose intravenous glucocorticoid pulse (i.v. GCS) therapy is a proven approach in patients with active, moderate to severe Graves’ orbitopathy (GO) and dysthyroid optic neuropathy (DON). In moderate to severe GO, the European Group on Graves’ Orbitopathy (EUGOGO) recommends a 12-week course of intravenous methylprednisolone (i.v. MP) pulse therapy with a cumulative dose of 4.5 g. The response rate of i.v. GCS treatment is significantly higher than oral glucocorticoid (oral GCS) therapy and is associated with fewer adverse events. However, a major concern was raised because of reports of fatal side effects which may be associated with this therapy, especially when single and cumulative doses of methylprednisolone (MP) are higher than recommended. The prevalence and severity of adverse effects during treatment have not been fully described. The aim of this review was to summarise the frequency of major adverse effects of i.v. GCS compared to oral GCS and attempt to propose some practical suggestions as to how to monitor and prevent the development of side effects. (Endokrynol Pol 2014; 65 (5): 402–413)Leczenie aktywnej, umiarkowanej do ciężkiej orbitopatii Graves’a (GO, Graves’ orbitopathy) i neuropatii nerwów wzrokowych w przebiegu GO (DON, dysthyroid optic neuropathy) z zastosowaniem dużych dawek glikokortykosteroidów w postaci dożylnych pulsów (i.v. GCS, intravenous glucocorticoid pulse) jest sprawdzonym i skutecznym postępowaniem. Międzynarodowa grupa robocza the European Group on Graves’ Orbitopathy (EUGOGO) zaleca leczenie pacjentów z aktywną, umiarkowaną do ciężkiej GO dożylnymi pulsami metyloprednizolonu (i.v. MP, intravenous methylprednisolone) w dwunastu cotygodniowych pulsach w łącznej dawce 4,5 g. Leczenie i.v. GCS jest skuteczniejsze i związane z mniejszą częstością występowania działań niepożądanych w porównaniu z zastosowaniem doustnych glikokortykosteroidów (oral GCS, oral glucocorticoid). Opublikowane przypadki poważnych, w tym śmiertelnych powikłań leczenia i.v. GCS nakazują zachowanie ostrożności w czasie stosowania powyższego leczenia, szczególnie jeśli pojedyncze oraz skumulowana dawka metyloprednizolonu (MP) przekraczają rekomendowane przez EUGOGO. Częstość występowania poszczególnych działań niepożądanych i.v. GCS, w tym tych najpoważniejszych, nie została dotychczas dokładnie opisana. Celem opracowania jest podsumowanie częstości występowania poważnych działań niepożądanych i.v. GCS w porównaniu do oral GCS oraz próba zaproponowania praktycznych zaleceń dotyczących kwalifikacji, monitorowania w trakcie leczenia oraz prewencji wystąpienia działań niepożądanych wyżej wymienionego leczenia. (Endokrynol Pol 2014; 65 (5): 402–413

Ultrasound evaluation of vascular thrombotic complications following endovascular implantation of cardiac pacemaker electrodes

Wstęp. Gwałtownie wzrastająca liczba zabiegów przezskórnej wewnątrznaczyniowej implantacji systemów do elektrostymulacji serca zwielokrotnia zagrożenie wystąpienia najczęstszego powikłania pozabiegowego w postaci zakrzepicy żylnej i jej najgroźniejszego następstwa - zatorowości płucnej. Stopniowe, nieme klinicznie narastanie zmian zakrzepowych w naczyniach żylnych poddanych manipulacji wskazuje na konieczność stosowania wnikliwej obserwacji, na podstawie możliwie dokładnych analiz pracownianych. Rozważenia wymaga również zasadność stosowania w tych przypadkach rutynowej farmakoprofilaktyki przeciwzakrzepowej. Celem niniejszej pracy była ocena przydatności USG w projekcji B wraz z badaniem doplerowskim kodowanym kolorem w diagnostyce zmian zakrzepowych naczyń żylnych kończyn górnych z wszczepionymi elektrodami. Materiał i metody. Przebadano 106 chorych poddanych z powodu arytmii zabiegowi endowaskularnego wszczepienia systemu do elektrostymulacji na oddziałach kardiologicznych Szpitala Klinicznego nr 1 AM w Poznaniu. Okres od zabiegu wyniósł od 3 tygodni do 12 lat (śr. 150 tygodni). Metodyka badawcza obejmowała wywiad, badanie kliniczne oraz USG (w projekcji B skojarzone z badaniem doplerowskim kodowanym kolorem). W celu weryfikacji wyniku USG wykonano flebografie DSA i badanie RTG klatki piersiowej. Wyniki. W badaniu USG zmiany zakrzepowe żył kończyn górnych stwierdzono u 6 osób spośród 105 pacjentów (5,7%), z czego u 2 chorych objawy występowały głównie po wysiłku. W flebografii DSA potwierdzono wszystkie rozpoznania, a dzięki badaniu RTG klatki piersiowej wykazano związek zakrzepicy z obecnością elektrod do stymulacji. Średni wiek chorych z zakrzepicą był wyższy niż pozostałych badanych i wyniósł odpowiednio 73,5 vs. 45,6 roku. Współistnienie cukrzycy i nadciśnienia stwierdzono u 60 osób spośród 106 chorych, z czego u 3/60 stwierdzono zakrzepicę. Doustne leki przeciwkrzepliwe otrzymywało 15/106 chorych, z czego zmiany zakrzepowe rozpoznano u 2/15. Wnioski. Ryzyko powikłań zakrzepowo-zatorowych po przezskórnym wewnątrznaczyniowym wszczepienia systemu do elektrostymulacji wskazuje na konieczność ciągłej obserwacji chorych. Badania USG (B-mode w połączeniu z badaniem doplerowskim kodowanym kolorem) spełnia wymogi metody monitoringu. U osób w podeszłym wieku po zabiegu wydaje się uzasadnione włączenie profilaktyki przeciwzakrzepowej z zastosowaniem drobnocząsteczkowej heparyny przez 2 tygodni.Background. A rapid increase of percutaneous endovascular implantation of cardiac electrostimulation systems multiplies the risk of the most common post-surgery complication in the form of vascular thrombosis and its most dangerous consequence - pulmonary embolism. Gradual, clinically silent increase of thrombotic lesions in veins subjected to manipulation indicates the need for close monitoring based on possibly precise laboratory analyses. Also in those cases, validity of routine pharmacological antithrombotic preventive therapy should be considered. The objective of this paper was to evaluate the utility of B-mode ultrasound protocol with colour Doppler imaging in diagnostics of thrombotic lesions in veins of upper extremities following implantation of electrodes. Material and methods. 106 patients were examined following endovascular implantation of cardiac electrostimulation systems at the department of cardiology of the Research Hospital No. 1 of the Medical University in Poznań due to arrhythmia. Post-procedure period ranged from 3 weeks to 12 years (150 weeks on average). Protocol of the study included medical history, clinical examination and ultrasound imaging (B-mode protocol combined with colour Doppler imaging). To verify ultrasound results DSA phlebography and chest X-ray were performed. Results. Ultrasound imaging revealed thrombotic lesions in veins of upper extremities in 6/105 (5.7%) of the patients. 2 of them showed mainly post-exercise symptoms. DSA phlebography confirmed all diagnoses, and combined with chest X-ray imaging it revealed a relationship between thrombosis and electrostimulation electrodes. The age of patients suffering from thrombosis was higher than in the case of other patients and amounted to 73.5 vs. 45.6 years respectively. Concomitant diabetes and hypertension were observed in 60/106 and thrombosis in 3/60 patients. Oral anticoagulants were administered to 15/106 subjects, 2/15 of which were diagnosed with thrombotic lesions. Conclusions. Risk of thromboembolic complications following percutaneous endovascular implantation of cardiac electrostimulation systems indicates the need for continuous monitoring of patients. Ultrasound imaging (B-mode combined with colour Doppler imaging) meets monitoring requirements. In elderly patients, the introduction of 2-week preventive antithrombotic therapy with low molecular weight heparin (LMWH) after the procedure seems to be justified

GO-QOL — kwestionariusz oceny jakości życia pacjentów z orbitopatią tarczycową

  The main goal of therapy for Graves’ orbitopathy (GO) is to restore visual function and to improve quality of life (QOL); therefore, the idea of self-assessment of eye changes by the patient has been developed. We developed a validated Polish version of the GO-QOL questionnaire (GO-QOLpl). As an original version we used the English version of GO-QOL, which consists of 15 questions summarised in two subscales. GO-QOLpl was translated and validated in accordance with standard principles for translation of patient-reported outcomes (PRO). GO-QOLpl is a linguistically validated version of the original GO-QOL questionnaire, which is recommended by the European Group of Graves’ Orbitopathy (EUGOGO). We strongly support the use of GO-QOLpl for the assessment of QOL among Polish patients with GO in clinical practice. (Endokrynol Pol 2015; 66 (4): 362–366)    Głównym celem terapeutycznym w orbitopatii tarczycowej jest zarówno przywrócenie funkcji wzrokowych, jak i poprawa jakości życia. Przeprowadzono walidowane tłumaczenie kwestionariusza GO-QOL na język polski z wersji anglojęzycznej, która składa się z 15 pytań zgrupowanych w dwóch podskalach. Tłumaczenie GO-QOL przeprowadzono zgodnie z regułami translacyjnymi oceny pacjentów. Autorzy zalecają użycie GO-QOLpl do ewaluacji jakości życia wśród polskich pacjentów z orbitopatią tarczycową. (Endokrynol Pol 2015; 66 (4): 362–366)